Twierdza Kłodzko to jeden z najważniejszych i najbardziej okazałych zabytków Dolnego Śląska. Z jej wyższych partii można podziwiać przepiękną panoramę miasta i okolicznych gór, wewnątrz – zobaczyć dobrze zachowane ślady kultury militarnej i wystawy poświęcone historii tego miejsca, a w podziemnych labiryntach – poczuć klimat dawnego żołnierskiego życia.
Twierdza Główna położona jest na Górze Fortecznej (369 m n.p.m) w centrum miasta na powierzchni ponad 30 ha. Historia kłodzkiej twierdzy rozpoczyna się w chwili powstania średniowiecznego drewnianego warownego grodu w X wieku, przebudowanego na murowany mieszkalno-obronny zamek władców Kłodzka aż do nowoczesnego systemu fortyfikacyjnego zaprojektowanego zgodnie z najnowszymi, jak na XVII i XVIII wiek, wymaganiami sztuki wojennej.
Obecnie Twierdza Kłodzko jest wyjątkowym zabytkiem nowożytnej architektury militarnej, wciąż jeszcze pełnym tajemnic.
Największa przebudowa kłodzkiego zamku, wprowadzająca zmiany, z których większość przetrwała do dziś, rozpoczęła się w XVII wieku. W 1622 roku wrocławski architekt i fortyfikator Valentin von Säbisch opracował projekt wzmocnienia zamku i przekształcenia go w twierdzę o narysie bastionowym. Powstało wówczas dzieło koronowe (w kształcie korony) składające się z 3 bastionów (obronnych budowli wzniesionych na wysuniętych narożnikach obwałowania twierdzy) osłoniętych trójkątnymi rawelinami. Czoło tych umocnień skierowano na północ, gdyż była tam najtrudniejsza do obrony otwarta przestrzeń. Od południa, tam gdzie dziś znajduje się wejście główne, zamek miał naturalną obronę w postaci stromego kamienistego zbocza góry. W latach 80. XVII wieku budowę nadzorował słynny budowniczy i architekt praski – Jakobo Carove.
Drugi i ostateczny etap rozbudowy twierdza zawdzięcza królowi pruskiemu Fryderykowi II Wielkiemu, który po odebraniu Austrii Hrabstwa Kłodzkiego po I wojnie śląskiej w 1742 roku, wydał rozkaz rozbudowy Twierdzy Kłodzko, jako jednego z najważniejszych punktów obrony granic swojego państwa. Projektantem został generał i fortyfikator Gerhard Cornelius von Walrave. W roku 1769 zbudowano najwyższy punkt twierdzy – donżon – masywną wieżę przewidzianą jako ostatnie miejsce oporu i organizacji kontrataku. Znalazły się w nim trzypoziomowe głębokie nawet na 20 metrów magazyny i kazamaty, ze zbrojownią, apteką, laboratorium i pomieszczeniami dla załogi. Donżon został osłonięty łańcuchem bastionów, kleszczy, redut i redanów, a na przedpolu – szańcami z działobitniami i systemem suchych fos o głębokości dochodzącej do 10 metrów. Zgodnie z zasadą architektury twierdzy każde dzieło fortyfikacyjne jest wyższe od leżącego przed nim.
W II połowie XIX wieku twierdza straciła obronny charakter. Była wykorzystywana jako wojskowy magazyn, więzienie, a w czasie II wojny światowej również jako zakład pracy przymusowej, w którym produkowano części elektroniczne do U-bootów oraz rakiet V1 i V2. Po wojnie na terenie twierdzy mieściły się składy i magazyny wojskowe oraz wytwórnia win. Od 1960 roku jest wpisana do rejestru zabytków.
